روش های پرداخت در تجارت بین الملل
بسیاری از شرکت‌های کشاورزی، حتی آن‌هایی که در مقیاس جهانی فعالیت می‌کنند، گاهی با کنترل‌های قانونی، انتظارات فرهنگی، شیوه‌های تجاری و مکانیزم‌های نظارتی کشورهای دیگر آشنا نیستند. این مسئله به ویژه برای شرکت‌های کشاورزی در حال توسعه، در کشورهای در حال توسعه صادق است. امروزه، شرکای تجاری بین‌المللی می‌توانند بدون اینکه حتی یکدیگر را ملاقات یا صحبت کنند، تجارت کنند. عدم آگاهی کافی از گزینه‌های موجود باعث افزایش عدم قطعیت‌های معاملاتی و احتمال خسارت می‌شود. در چنین شرایطی، احتمال انجام تجارت کاهش می‌یابد. اجرای ابتکارات درتجارت، برنامه‌های واردات و صادرات، تولید محصولات با ارزش برای صادرات، مراکز توسعه کسب و کار و دیگر برنامه‌های مرتبط با تجارت، نیازمند آن است که تجار درک خوبی از یکی از مهم‌ترین جنبه‌های تجارت، یعنی دریافت و پرداخت، داشته باشند. با توجه به این که فناوری‌های جدید و پیشرفت‌های ارتباطی، لجستیک تجارت را تغییر داده و معاملات را تسریع و تسهیل می‌کنند، کسب و کارها، فرصت‌های جدیدی پیدا کرده و روش‌های جدیدی برای فعالیت ایجاد کرده‌اند. امروزه، اعتبارات اسنادی می‌توانند از طریق ایمیل افتتاح شوند. تعهدات برای پوشش ریسک ارز می‌توانند، از طریق تلفن انجام شوند و خرید محموله‌های کانتینری از محصولات و هزینه‌های حمل و نقل آنها می‌تواند از طریق کارت‌های اعتباری شرکتی پرداخت شود. با وجود این پیشرفت‌های نوآورانه، اکثر معاملات و پرداخت‌ها همچنان از قوانین پایه‌ای پیروی می‌کنند.
بررسی اعتبار
بیمه کردن پرداخت‌ها، از مدت‌ها، قبل از امضای قرارداد شروع می‌شود. این وظیفه فروشنده یا نماینده او است که "مراقبت‌های لازم" یا ارزیابی معقولی از ریسک‌های موجود در مورد خریدار احتمالی انجام دهد. اصولا "شما باید بدانید با چه کسی سروکار دارید" این اصل به طور کامل در تجارت اعمال می‌شود.
در بسیاری از کشورهای توسعه یافته، اتاق‌های بازرگانی، دفاتر بهبود کسب و کار یا معادل‌های آنها می‌توانند نقطه شروع خوبی باشند. در ایالات متحده، "کتاب قرمز" یا"کتاب آبی" برای ارزیابی خریداران محصولات کشاورزی قابل استفاده هستند.
برخی از سرویس‌های بزرگ گزارش‌دهی اعتباری، مانند TRW و treet Dun Brads شعبه‌های بین‌المللی دارند و یک بررسی اعتباری با هزینه‌ای معقول می‌تواند در عرض چند دقیقه از طریق اینترنت انجام شود. اتحادیه‌ها و سازمان‌های ترویج تجارت، گاهی اوقات می‌توانند اطلاعات مفیدی ارائه دهند. البته، شرکت‌های حمل‌ونقل، دلال‌ها و حتی بانک‌ها می‌توانند منابع بسیار خوبی برای اطلاعات باشند.
بسیاری از فروشندگان از مراجعه حضوری خریداران ناراحت هستند، اما این کار نه تنها می‌تواند اطلاعات مفیدی در مورد خریدار ارائه دهد، بلکه می‌تواند به شبکه سازی وسیع‌تر نیز کمک کند. علاوه بر این، ممکن است وجدان خریدار را نیز بهبود دهد زیرا او باید در نظر بگیرد که موقعیت او در شبکه فروشندگان با عدم پرداخت به موقع می‌تواند آسیب ببیند.
سوالاتی که باید قبل از انتخاب روش پرداخت پرسیده شوند:
گام بعدی این است که فروشنده، از اطلاعات موجود برای تصمیم‌گیری بر اساس ارزیابی صادقانه از تحمل ریسک خود استفاده کند. پاسخ به برخی سوالات ساده در این مرحله می‌تواند از بروز فاجعه‌های بعدی جلوگیری کند:
1. آیا کسب‌وکار قادر به تحمل ضرر در صورت عدم پرداخت است؟
2. آیا گسترش اعتبار و امکان انتظار چندین ماه برای پرداخت، همچنان فروش را سودآور می‌کند؟
3. یا فروش، فقط با گسترش اعتبار ممکن است؟
4. خریدار چه مدت است که فعالیت می‌کند و تاریخچه اعتباری او چیست؟
5. آیا روش‌های معقولی برای جمع‌آوری مطالبات، در صورت عدم ایفای تعهدات از سوی خریدار وجود دارد؟
6. اگر محموله ارسال شود اما پذیرفته نشود، آیا خریداران جایگزین، قابل پیدا کردن هستند؟
انتخاب روش پرداخت مناسب
پس از تعیین ریسک‌های قابل قبول، می‌توان مناسب‌ترین روش پرداخت را انتخاب کرد. در حالی که این سند نقطه شروع مفیدی است، مشاوره از یک متخصص مالی یا بانکی باید حداقل برای اولین تراکنش‌ها درخواست شود. در زیر فهرستی از روش‌های پرداخت رایج آورده شده است که کمترین ریسک را برای فروشنده دارند. این روش‌ها در ادامه توضیح داده شده‌اند:
1. پرداخت نقدی پیش از تحویل
2. اعتبار اسنادی
3. وصول اسنادی
4. حساب باز یا اعتبار
5. تهاتر یا مبادله کالا
پرداخت نقدی پیش از تحویل به‌وضوح بدون ریسک است، به جز عواقب ناشی از عدم تحویل کالا توسط فروشنده. پرداخت نقدی پیش از تحویل معمولاً از طریق انتقال وجه بانکی یا چک انجام می‌شود.
اگرچه انتقال وجه بین‌المللی پر هزینه‌تر است (از 15 دلارآمریکا تا بیشتر از 100 دلار آمریکا)، اغلب ترجیح داده می‌شود زیرا سریع است و خطر عدم پذیرش چک وجود ندارد. چک می‌تواند در صورتی که نرخ ارز تا زمان رسیدن و واریز آن تغییر قابل توجهی کرده باشد.
برای انتقال‌های بانکی، فروشنده باید اطلاعات دقیق و واضحی به صورت مکتوب به خریدار یا نماینده او ارائه دهد. این اطلاعات شامل موارد زیر است:
- نام کامل، آدرس، تلفن و تلکس بانک فروشنده
- شماره‌های SWIFT و یا ABA بانک
- نام کامل، آدرس، تلفن، نوع حساب بانکی و شماره حساب فروشنده
- هیچ اطلاعات اضافی یا کدهای امنیتی نباید ارائه شود.
درک پایه‌ای
اعتبار اسنادی به فروشنده وخریدار، این امکان را می‌دهد که یک واسطه معتبر (بانک) را قرارداد کنند که پرداخت کامل به فروشنده را تضمین کند، به شرطی که او کالا را ارسال کرده و با شرایط مشخص‌شده در اعتبار اسنادی موافقت کرده باشد. این ابزار، اگرچه ذاتاً ساده است، می‌تواند انواع مختلفی داشته باشد.
ال سی به توزیع عادلانه ریسک بین فروشنده و خریدار کمک می‌کند، زیرا فروشنده زمانی که شرایط اعتبار اسنادی برآورده شود، از دریافت پرداخت اطمینان دارد و خریدار نیز به‌طور معقولی از دریافت کالاهای سفارش شده خود مطمئن است. مکانیزم پایه‌ای در هر تراکنش که از اعتبار اسنادی LC استفاده می‌شود، حداقل چهار طرف درگیر هستند:
1. خریدار یا متقاضی
2. بانک صادرکننده یا بانک متقاضی
3. بانک ذینفع یا بانک دریافت‌کننده
4. فروشنده یا ذینفع
1- درخواست از بانک صادرکننده: پس از توافق بین خریدار و فروشنده، خریدار از بانک خود درخواست می‌کند تا اعتبار اسنادی را برای فروشنده صادر کند. این درخواست شامل جزئیات معامله و شرایط پرداخت است.
2- صدور اعتبار اسنادی: بانک صادر کننده پس از بررسی درخواست، اعتبار اسنادی را به نفع فروشنده صادر می‌کند. این اعتبار اسنادی معمولاً حاوی شرایط و مدارکی است که باید برای پرداخت رعایت شوند.
3- تحویل مدارک: پس از ارسال کالا و تکمیل شرایط مورد نیاز، فروشنده باید مدارک مورد نظر را به بانک خود تحویل دهد. این مدارک می‌تواند شامل فاکتور تجاری، بارنامه، بیمه‌نامه و سایر مدارک مرتبط باشد.
4- پرداخت به فروشنده: بانک فروشنده پس از بررسی مدارک، پرداخت را به فروشنده انجام می‌دهد، در صورتی که تمامی شرایط در اعتبار اسنادی رعایت شده باشد.
5- پرداخت به بانک خریدار: پس از تایید شرایط، بانک فروشنده، مدارک را به بانک خریدار ارسال می‌کند. بانک خریدار پس از بررسی مدارک، مبلغ پرداختی را به بانک فروشنده ارسال می‌کند، و در نهایت مبلغ به حساب فروشنده منتقل می‌شود.
با وجود این که اعتبار اسنادی تضمین‌های خوبی به هر دو طرف قرارداد می‌دهد، برخی معایب نیز دارد:
1- سختی در تطابق شرایط: حتی کوچکترین تفاوت در زمان‌بندی، مدارک یا شرایط دیگر می‌تواند منجر به رد کالا توسط خریدار شود. در این صورت، فروشنده باید فوراً خریدار جدیدی پیدا کند، که معمولاً با قیمت پایین‌تر، یا هزینه حمل‌ونقل را برای بازگرداندن یا دفع کالا پرداخت کند.
2- هزینه بالا و زمان‌بر بودن: اعتبار اسنادی یکی از گران‌ترین روش‌های تضمین پرداخت است و زمان زیادی برای تنظیم آن نیاز دارد. علاوه بر این، معمولاً اعتبار اسنادی اعتبار، یا خط اعتباری خریدار را از تاریخ پذیرش تا پرداخت نهایی، رد درخواست به دلیل عدم تطابق، انقضاء یا لغو، مسدود می‌کند.
3- رد پرداخت به دلیل عدم تطابق: آمار نشان می‌دهد که حدود 50 درصد از درخواست‌های پرداخت از طریق اعتبار اسنادی به دلیل عدم تطابق با شرایط رد می‌شوند. به‌عنوان مثال، اگر شرایط تحویل چهار سند خاص را طلب کند و یکی از آنها ناقص یا با تأخیر ارائه شود، پرداخت متوقف می‌شود، حتی اگر تمامی شرایط دیگر رعایت شده و کالا به طور کامل دریافت شده باشد.
اعتبار اسنادی می‌تواند ابزار مؤثری برای کاهش ریسک در تجارت بین‌المللی باشد، اما باید با دقت به جزئیات و شرایط آن توجه کرد. فروشندگان باید از طریق بانک‌ها و نمایندگان معتبر، برای اطمینان از صحت و تطابق شرایط اعتبار اسنادی، مشاوره دریافت کنند تا از مشکلات آینده جلوگیری کنند.
خریدار یا متقاضی: خریدار که به عنوان متقاضی شناخته می‌شود، مسوول درخواست صدور اعتبار اسنادی از بانک خود است. اگر متقاضی با بانک صادرکننده اعتبار اسنادی، توافق اعتباری نداشته باشد، باید مبلغ نقدی یا ضمانت‌نامه دیگری را به عنوان پشتوانه اعتبار اسنادی ارائه دهد.
بانک صادرکننده: بانک صادرکننده که به آن بانک متقاضی نیز گفته می‌شود، مسوول صدور اعتبار اسنادی به نفع ذینفع (فروشنده) است. سپس بانک صادرکننده اعتبار اسنادی را به بانک ذینفع ارسال می‌کند. پس از آن، بانک صادرکننده صحت اسناد، شرایط و ضوابط اعتبار اسنادی را بررسی کرده و پرداخت را به فروشنده به‌صورت مستقیم یا از طریق بانک فروشنده انجام می‌دهد.
بانک ذینفع: بانک ذینفع مسوول تأیید اصالت اعتبار اسنادی و اطلاع رسانی به فروشنده است. در برخی موارد، این بانک به عنوان بانک مشاور عمل می‌کند و به عنوان واسطه‌ای مورد اعتماد بین بانک متقاضی و بانک ذینفع عمل می‌کند، به ویژه زمانی که این دو بانک رابطه فعالی با یکدیگر ندارند. بانک مشاور همچنین، اصالت اسناد را تأیید کرده و مدارک و شواهد انجام معامله را از ذینفع، به بانک صادر کننده ارسال می‌کند. با این حال، بانک مشاور، مسوولیتی برای پرداخت اعتبار اسنادی ندارد.
فروشنده یا بانک او می‌تواند از یک بانک تأیید کننده درخواست کند که اعتبار اسنادی را تأیید کند. این به این معنا است که بانک تأیید کننده تضمین می‌کند که در صورت رعایت شرایط و ضوابط اعتبار اسنادی، پرداخت به فروشنده انجام خواهد شد. بانک تأیید کننده برای این خدمات هزینه‌ای دریافت می‌کند. این امر زمانی مفید است که بانک صادر کننده، ناشناخته یا در کشوری با ریسک بالا قرار داشته باشد، زیرا در این صورت، تأیید اضافی برای فروشنده لازم است.
فروشنده یا ذینفع: فروشنده یا ذینفع، باید اطمینان حاصل کند که کالاها مطابق با مشخصات مورد توافق آماده شده و به موقع ارسال شوند. همچنین، او مسوول جمع‌آوری و ارائه مجموعه کامل و دقیق اسناد مورد نیاز اعتبار اسنادی، به بانک است. اگر فروشنده نتواند شرایط اعتبار اسنادی را رعایت کند، پرداخت ممکن است به تأخیر بیافتد یا رد شود. بنابراین، توجه به جزئیات و رعایت دقیق شرایط اعتبار اسنادی برای انجام موفقیت‌آمیز پرداخت ضروری است.
• توافق: خریدار و فروشنده بر سر یک معامله تجاری توافق می‌کنند
•درخواست: خریدار، درخواست اعتبار اسنادی می‌دهد.
• صدور: بانک صادرکننده، اعتبار اسنادی را صادر می‌کند.
• اطلاع‌رسانی بانک مشاور: بانک مشاور به فروشنده اطلاع می‌دهد که اعتبار اسنادی، به نفع او گشایش یافته است.
• ارسال کالا و اسناد: فروشنده کالاها و اسناد مربوطه را به شرکت حمل و نقل ارسال می‌کند.
•ارسال کپی اسناد: فروشنده کپی اسناد را به خریدار ارسال می‌کند.
• ارسال کالا توسط شرکت حمل و نقل: شرکت حمل و نقل، کالا را به نماینده خریدار (نماینده گمرک) ارسال می‌کند.
• ارسال اسناد توسط شرکت حمل و نقل: شرکت حمل و نقل، اسناد را به بانک مشاور ارسال می‌کند.
• ترتیب پرداخت توسط بانک صادرکننده: بانک صادرکننده، ترتیباتی برای پرداخت به بانک مشاور انجام می‌دهد.
• پرداخت توسط بانک مشاور: بانک مشاور، پرداخت را در اختیار فروشنده قرار می‌دهد.
• ارسال اسناد به بانک صادر کننده: بانک مشاور، اسناد را به بانک صادر کننده ارسال می‌کند.
• پرداخت توسط خریدار یا دریافت وام: خریدار به بانک صادرکننده، پرداخت می‌کند یا وام دریافت می‌کند.
• ارسال بارنامه و اسناد به نماینده گمرک: بانک صادر کننده، بارنامه و سایر اسناد را به نماینده گمرک ارسال می‌کند.
• ارسال کالا به خریدار: نماینده گمرک، کالا را به خریدار ارسال می‌کند.
اعتبارات اسنادی می‌توانند از نظر طراحی بسیار انعطاف‌پذیر باشند و هر کدام برای یک هدف خاص استفاده می‌شوند. برای مثال، یک اعتبار اسنادی پشت به پشتBack to Back LC به فروشنده، این امکان را می‌دهد که اعتبار اسنادی دریافت شده از خریدار خود را به عنوان وثیقه به بانک ارائه دهد تا اعتبار اسنادی خود را باز کند و مواد یا کالاهای مورد نیاز برای تکمیل سفارش خریدار را خریداری کند. به دلیل وابستگی به سایر طرف‌ها و مراحل اضافی برای تکمیل معامله اصلی، ریسک افزایش می‌یابد و برخی از بانک‌ها ممکن است بی‌میل باشند که اعتبار اسنادی پشت به پشت را صادر کنند.
از آنجایی که اعتبارات اسنادی قراردادهای مالی ساده‌ای هستند، می‌توانند همانند هر قرارداد دیگری بسیار متنوع باشند. برخی از انواع اعتبار اسنادی عبارتند از: چرخشی، قابل معامله، مستقیم، قرارداد قرمز، قابل انتقال و محدود اما شاید امن‌ترین و مطلوب‌ترین نوع اعتبار اسنادی، حداقل از دیدگاه فروشنده، اعتبار اسنادی پشتیبان باشد.
اعتبار اسنادی پشتیبان، برخلاف دیگر انواع اعتبار اسنادی است و بیشتر شبیه به یک ضمانت‌نامه بانکی است. این نوع اعتبار اسنادی، معمولاً به عنوان روش اصلی پرداخت استفاده نمی‌شود، بلکه به‌عنوان یک روش پشتیبانی یا ضمانت برای پروژه‌های بلند مدت به کار می‌رود. این اعتبار اسنادی، تنها در صورتی پرداخت را تضمین می‌کند که، خریدار نتواند پرداخت خود را انجام دهد یا نتواند شرایط و توافقات از پیش تعیین شده را رعایت کند. در غیر این‌صورت، خریدار طبق شرایط توافق شده یا پس از دریافت کالا، پرداخت خواهد‌کرد.
اگر خریدار نقض قرارداد کند، فروشنده باید به بانک درخواست پرداخت کند. فرآیندی نسبتاً ساده، بدون نیاز به اسناد پیچیده. این اعتبار اسنادی، از آن جهت که برای فروشنده یا ذینفع ساده‌تر است، استفاده از آن به نفع فروشنده است. از آنجا که اعتبار اسنادی پشتیبان می‌تواند برای سال‌ها معتبر باقی بماند، هزینه‌های استفاده از اعتبار اسنادی جداگانه برای هر معامله با یک مشتری دائمی را از بین می‌برد. این نوع اعتبار اسنادی به‌طور معمول در تجارت کشاورزی استفاده نمی‌شود.
برای جمع‌آوری پرداخت، از یک خریدار خارجی با استفاده از وصول اسنادی، فروشنده یک درخواست پرداخت به همراه اسناد حمل مربوطه، از طریق کانال‌های بانکی به بانک خریدار ارسال می‌کند. بانک پس از دریافت پرداخت یا وعده پرداخت، اسناد را به خریدار تحویل می‌دهد. بانک‌هایی که در تسهیل این فرایند جمع آوری شرکت دارند، مسوولیتی در قبال پرداخت به فروشنده ندارند. برای صادرکنندگان امن‌تر است که، درخواست کنند بارنامه‌ها به اسم حمل‌کننده صادر شوند و به صورت سفید امضا شوند تا کنترل انعطاف‌پذیرتری بر کالاها داشته باشند.
وصول اسنادی، خطر این را به همراه دارد که ممکن است خریدار پس از دریافت پیش‌نویس و اسناد نتواند یا نخواهد پرداخت کند. اگر چنین اتفاقی بیافتد، مسوولیت بر دوش فروشنده خواهد بود که، خریدار جدید پیدا کند یا هزینه بازگشت کالا را پرداخت کند. بارنامه دریایی، یک مدرک معتبر برای مالکیت کالا است و قابل معامله است، در حالی که بارنامه هوایی، قابل معامله به عنوان مدرک مالکیت نیست، وصول اسنادی تنها برای محموله‌های دریایی کاربرد دارد.
برات (که گاهی اوقات به آن صورتحساب مبادله یا Bill of Exchange گفته می‌شود) یک دستورکتبی است که توسط یک طرف به طرف دوم داده می‌شود تا طرف سوم را پرداخت کند. برات ها، ابزارهای قابل معامله هستند که پرداخت‌های بین‌المللی را از طریق واسطه‌های معتبر مانند بانک‌ها تسهیل می‌کنند، اما این واسطه‌ها مسوولیتی در قبال تضمین انجام تعهدات ندارند. برات‌ها نسبت به اعتبارات اسنادی، انعطاف‌پذیرتر هستند و قابلیت انتقال از یک طرف به طرف دیگر را دارند. دو نوع اصلی برات وجود دارد: برات به رویت و برات وعده.
در عمل، روش‌های پرداخت بین‌المللی بسیار انعطاف‌پذیر و متنوع هستند. به طور معمول، شرکای تجاری از ترکیب چندین روش پرداخت استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، فروشنده ممکن است درخواست کند که 50٪ از مبلغ، پیش از ارسال کالا از طریق انتقال وجه پرداخت شود و باقی مانده مبلغ، از طریق وصول اسنادی و برات به رویت پرداخت شود.
حساب باز به این معنی است که پرداخت به تاریخ معین و توافق شده‌ای در آینده موکول می‌شود. این یکی از رایج‌ترین روش‌های پرداخت در تجارت بین‌المللی است و بسیاری از شرکت‌های بزرگ فقط از طریق حساب باز خرید می‌کنند. پرداخت معمولاً از طریق انتقال وجه یا چک انجام می‌شود. این روش می‌تواند برای فروشنده بسیار پر خطر باشد، مگر اینکه او رابطه طولانی و مثبت با خریدار داشته باشد یا خریدار، اعتبار خوبی داشته باشد. با این حال، هیچ تضمینی وجود ندارد و جمع‌آوری پرداخت‌های معوقه در بازارهای خارجی دشوار و هزینه بر است.
روش‌های پرداخت دیگر کالا به اعتبار
اگر چه این روش به‌طور فنی یک روش پرداخت نیست، اما در تجارت بین‌المللی استفاده از آن شایسته ذکر است. روش کالا به اعتبار، به این صورت است که، فروشنده کالاها را به خریدار، واسطه یا توزیع کننده ارسال می‌کند، اما تا زمانی که کالاها فروخته نشوند یا به خریدار دیگری منتقل نشوند، پرداختی دریافت نمی‌کند. گاهی اوقات حتی قیمت کالا از قبل تعیین نمی‌شود و در حالی که فروشنده می‌تواند قیمت‌های بازار را برای تاریخ فروش بررسی‌کند یا بازرس‌هایی را برای بررسی استاندارد و وضعیت محصول استخدام کند، در نهایت او گزینه‌های کمی برای بازگشت به عقب دارد. این روش به‌عنوان یکی از پرریسک‌ترین معاملات شناخته می‌شود، اما همچنان در تجارت محصولات تازه رایج است.
برخی از بانک‌ها اکنون خطوط اعتباری ویژه‌ای به خریداران ارائه می‌دهند که از طریق کارت اعتباری قابل دسترسی است تا خریدهای بزرگ‌تر را، تسهیل کنند. در حالی که این می‌تواند برای هر دو طرف بسیار راحت باشد، فروشنده باید درصد تخفیفی را که بانک، برای استفاده از این سرویس از او می‌گیرد تأیید کند و باید به یاد داشته باشد که قوانین حاکم بر تراکنش‌های کارت اعتباری داخلی با قوانینی که بر استفاده بین‌المللی حاکم است، متفاوت هستند.
مبادله کالا زمانی بیشتر استفاده می‌شود که خریدار دسترسی به ارز قابل تبدیل ندارد یا، نرخ‌ها برای او نامطلوب هستند یا، می‌تواند محصولات یا خدماتی که برای فروشنده مطلوب است را مبادله کند. مبادله کالا به این معنی است که خریدار به جای انتقال پول یا محصولات، فروشنده را به شیوه‌ای دیگر جبران خواهد کرد. مانند: مبادله کالا، یا خدمات بین دو طرف.
دلار آمریکا، به دنبال آن پوند بریتانیا، یورو و ین ژاپن، از جمله محبوب‌ترین و قابل تبدیل‌ترین ارزها هستند. به‌طور معمول، فروشنده پرداخت را به ارز مورد نظر خود درخواست می‌کند. زمانی که ارزش معامله زیاد باشد معمولا،ً بیش از 50,000 دلار ممکن است فرصتی برای پذیرش ارز خارجی و پوشش ریسک ارز وجود داشته باشد.
مقاله فوق توسط Daniele Giovannucci نگارش و در وب سایت worldbank.org منتشر گردیده است و توسط پویان همتی ترجمه شده است.