سرمایه‌گذار خطرپذیر برای تحقق اهداف راهبردی خود، مسیری را برمی‌گزیند که منتهی به همکاری با شرکت‌های نوآور می‌شود. برخلاف سرمایه‌گذاران سنتی که خواستار تصاحب کامل مالکیت استارتاپ‌ها هستند، رویکرد آن‌ها مبتنی بر مشارکت جزئی در سهام است؛ به گونه‌ای که ورودش به عرصۀ سرمایه‌گذاری نه‌تنها موجب تقویت ظرفیت‌ها شود، بلکه استقلال هیئت‌مدیرۀ استارتاپ را در تصمیم‌گیری‌های کلان و راهبردی حفظ نماید.
بسته به شرایط پروژه، چشم‌انداز مالی، میزان سرمایۀ مورد نیاز و رابطۀ اعتماد بین کارآفرین و سرمایه‌گذار، ممکن است سرمایه‌گذار بین 25 تا 50 درصد سهام شرکت را تصاحب کند تا در شکل‌دهی مسیر آینده نقش کلیدی ایفا کند.

مداخله یا مشارکت سازندۀ سرمایه‌گذار
در روند جذب سرمایه‌ برای استارتاپ‌ها، یکی از خواسته‌های متداول سرمایه‌گذاران، دستیابی به جایگاهی در هیئت‌مدیره است تا در تصمیم‌گیری‌های استراتژیک کسب‌وکار نقش مؤثری ایفا کنند. این رویکرد ناشی از دغدغۀ آنان برای حفاظت از سرمایه‌گذاری‌ خودشان و ارتقاء آن است. اگرچه ممکن است بنیان‌گذاران چنین مشارکتی را تهدیدی برای استقلال مدیریتی تلقی کنند، اما در صورت مدیریت حرفه‌ای، حضور سرمایه‌گذار در ساختار تصمیم‌گیری می‌تواند فرصتی برای رشد و هم‌افزایی باشد.
سرمایه‌گذاران خطرپذیر اغلب دارای دانش تخصصی، تجربه‌های عملیاتی، و ارتباطات گسترده‌ای در حوزۀ کاری خود هستند. این ویژگی‌ها می‌توانند به رشد سریع‌تر استارتاپ‌ها در زمینه‌های حقوقی، مالی، منابع انسانی و سایر امور عملیاتی کمک کنند. علاوه‌بر این، دسترسی به شبکه‌های ارتباطی این سرمایه‌گذاران، امکانی برای ورود به بازارها و برقراری همکاری‌های ارزشمند محسوب می‌شود.
هماهنگ‌سازی چشم‌اندازها میان سرمایه‌گذار و تیم اجرایی، از جمله عوامل کلیدی در کاهش اختلافات و افزایش کارایی تصمیمات است. با این‌حال، میزان نفوذ سرمایه‌گذار باید متناسب با سرمایۀ واردشده باشد، چراکه ورود نامتناسب می‌تواند باعث تضعیف سهم بنیان‌گذاران در شرکت شود و به از دست رفتن کنترل مؤثر بینجامد به‌ویژه در مواقعی که سرمایه‌گذار تمرکز خود را از پروژه دور کرده یا فاقد دانش لازم برای هدایت باشد.

ارزیابی استارتاپ، دروازۀ ورود سرمایه‌گذران خطرپذیر
ورود سرمایه‌گذاران خطرپذیر به یک کسب‌وکار با بررسی دقیق طرح و پروپوزال آن آغاز می‌شود؛ فرآیندی که شامل تحلیل مدل تجاری، محصولات، تیم مدیریتی و سوابق اجرایی شرکت است. این بررسی‌ها برای سرمایه‌گذارانی که قصد سرمایه‌گذاری با رقم‌های قابل توجه دارند، اهمیت بالایی دارد، چرا که به‌واسطۀ آن می‌توانند تصویر روشنی از آیندۀ سرمایه‌گذاری ترسیم کنند.
در این ارزیابی، یکی از شاخص‌های کلیدی، نرخ بازدۀ سرمایه‌گذاری است، معیار سنجشی برای محاسبۀ سود حاصل از تزریق سرمایه. سرمایه‌گذاران با کمک این شاخص، گزینه‌های سرمایه‌گذاری مختلف را کنار هم می‌گذارند تا بهترین فرصت را از نظر سوددهی شناسایی کنند.
اکثر فعالان حوزۀ سرمایه‌گذاری خطرپذیر، در یک صنعت خاص تمرکز دارند. این افراد معمولاً از دانش مالی و تجربه‌های کاری مرتبط بهره‌مند هستند؛ مانند تحلیلگران بازار سهام یا متخصصان مدیریت مالی. چنین تخصص‌هایی آن‌ها را به مشاوران مؤثر و ناظران کارآمد در مسیر رشد شرکت تبدیل می‌کند و همین امر منجر به خلق ارزش افزوده در شرکت‌های تحت سرمایه‌گذاری می‌شود.
زمینه‌های فعالیت برای سرمایه‌گذاری خطرپذیر بسیار متنوع‌ است؛ از صنایع تولیدی که سودآوری قابل‌توجهی دارند گرفته تا حوزه‌هایی مانند گردشگری، فروشگاه‌های زنجیره‌ای، مغازه‌داری، کشاورزی و کارخانه‌ها. همچنین، حوزه‌های نوظهوری همچون فناوری‌های مالی (فین‌تک) و ارزهای دیجیتال نیز فرصت‌های جدیدی پیش‌روی سرمایه‌گذاران قرار داده‌اند.
پس از تکمیل فرآیند ارزیابی، سرمایه‌گذار براساس شرایط مندرج در قرارداد ، که ممکن است شامل دریافت سهام یا توافق بر امتیازات خاص باشد، متعهد به سرمایه‌گذاری در پروژه می‌شود. این سرمایه ممکن است به‌صورت یکجا پرداخت گردد، اما در بسیاری از موارد سرمایه‌گذاری خطرپذیر به شکل دوره‌ای و در چند مرحله انجام می‌شود. در چنین مواردی، تزریق سرمایه منوط به دستیابی به نقاط عطف مشخصی در روند رشد کسب‌وکار است. البته باید توجه داشت که این شیوۀ سرمایه‌گذاری می‌تواند فشارهایی را نیز برای تیم اجرایی به‌همراه داشته باشد.

از خلاء مشاوره تا خروج زود هنگام سرمایه‌گذار
از جمله مسائل رایجی که می‌توان به‌عنوان چالش با سرمایه‌گذاران به آن‌ها نگاه کرد، عدم همراهی کافی سرمایه‌گذار در حمایت فنی و عملیاتی از تیم نوآور است. محدودیت زمانی و تعدد پروژه‌ها ممکن است مانع از تعامل مستمر و ارائۀ مشاوره‌های مؤثر شود.چنین خلأیی در پشتیبانی، استارتاپ‌هایی که روی راهنمایی‌های تخصصی حساب کرده‌اند، ناامید می‌سازد، چراکه صرف تزریق سرمایه کافی نیست و راهبری فکری نقش مهمی در رشد دارد.
گاهی سرمایه‌گذار با هدف کسب سود سریع، تصمیم به ترک زودهنگام پروژه و فروش سهم خود می‌گیرد. چنین اقدامی نه‌تنها بنیان‌گذاران را تحت فشار روانی و مالی قرار می‌دهد، بلکه ممکن است ارزش واقعی شرکت را به‌درستی نشان ندهد و مانعی جدی برای جذب سرمایه‌گذار جدید و توسعۀ آینده شرکت باشد.
با توجه به نقش تعیین‌کنندۀ استراتژی خروج در تعیین مسیر رشد کسب‌وکار، بسیاری از کارآفرینان ترجیح می‌دهند پیش از آغاز فعالیت، چارچوب خروج خود را مشخص کنند. از سوی دیگر، سرمایه‌گذاران خطرپذیر نیز معمولاً زمان یا شرایط خروج خود از پروژه را از همان ابتدا مشخص می‌کنند. برای نمونه، ممکن است تاریخ معینی برای خروج سرمایه‌گذار در نظر گرفته شود، یا این خروج منوط به تحقق اهدافی مانند دستیابی به سطح مشخصی از سودآوری باشد. شیوه‌های خروج سرمایه‌گذار خطرپذیر می‌تواند به اشکال ادغام، عرضه اولیۀ عمومی، اکتساب یا بازخرید باشد.

نتیجه گیری
سرمایه‌گذاران جسور یا خطرپذیر، هنگام حمایت مالی از کسب‌وکارهای نوپا و کوچک، صرفاً به تأمین بودجه بسنده نمی‌کنند، بلکه اهداف بلندمدت‌تری را دنبال می‌کنند. آنان در ازای تزریق سرمایه، خواهان دریافت مزایایی هستند که جایگاه پررنگی در ساختار شرکت برایشان فراهم کند. مانند:
مالکیت بخشی از سهام با امتیازاتی ویژه، کسب کرسی در هیئت‌مدیره و قدرت مشارکت در تصمیم‌گیری‌ها، اولویت در خرید آتی سهام و حق انتخاب اعضای کلیدی مدیریتی، افزایش حق رأی و سهم بیشتر از سودآوری شرکت.
سرمایه‌گذاران خطرپذیر به دقت تیم اجرایی را بررسی می‌کنند و معمولاً جذب پروژه‌هایی می‌شوند که قابلیت رشد چشمگیر، نوآوری در محصول و پتانسیل رقابت در بازار را دارا باشند. حوزه‌هایی که در آن تخصص دارند، بیشترین شانس جذب سرمایه را دارند.
با توجه به سطح بالای ریسکی که توسط سرمایه‌گذار خطرپذیر پذیرفته می‌شود، آن‌ها تلاش دارند منافع خود را به‌صورت شفاف و رسمی در قالب قرارداد ثبت کنند تا در آینده از حقوق خود دفاع نمایند. در صورت موفقیت کسب‌وکار، پاداش این ریسک‌ها می‌تواند چند برابر سرمایۀ اولیه باشد.